Gister werd me gevraagd of ik nog veel schrijf. Mijn hoofd schiet dan meteen in de veroordelende modus, en het welbekende stemmetje roept dan ‘Neeeee, veel te weinig!’ Dat is dan niet wat er uit mijn mond komt. Meestal is dat een antwoord als ‘Ja wel weer steeds meer’. Wat ook gewoon waar is, maar niet zo voelt. Ik vind mijn schrijftempo op dit moment veel te laag. Ik heb immers ambities.
Valse ambities waarschijnlijk. Wat niet wegneemt dat ik deze plaats, de plaats waar ik mijn woorden publiekelijk maak, wat vaker kan opzoeken. Ooit maakte ik hier afspraken met mezelf en lazen er mensen mee. Dus werd het echt. Geen idee of ik dat nu weer ga doen, maar het voelt alsof het eraan zit te komen. Er is dusdanig veel om over te schrijven namelijk, dat ik vaak overweldigd ben door de gratis stroom van onderwerpen om aan te grijpen dat ik meestal maar besluit het er helemaal bij te laten zitten. Of ik ben gewoon bang. Bang voor weerwoord. Kritiek. Noem het hoe je het noemen wilt. Het is er allemaal.
Schrijven helpt me ook mijn eigen ideeën en kijk op de wereld helderder te krijgen. Al schrijvend, soms in gesprek met mezelf, loop ik tegen dingen aan die ik nog zo zag, of nog niet zo wist. Het stomme is dan vaak wel, dat wanneer ik daar bewust naar op zoek ben, een verhaal nooit die wending neemt. Zoals nu. Geen idee waar ik heen wil met dit lapje tekst, maar er stromen ook geen mooie zinnen een bepaalde richting uit. Er worden geen paden betreden die ik nog nooit gezien heb. Gisteren ging een gesprek over onze comfort zones en dat we daar eigenlijk helemaal niet uit hoeven. Dat is waar. Maar ook helemaal niet waar. En wie bepaald eigenlijk wat die comfort zone is. Dit wat ik hier doe, doe ik inmiddels al jaren, maar toch voelt het nog iedere keer oncomfortabel wanneer ik op de knop ‘Publiceren’ duw en een stukje van mijn persoonlijke hersenspinsel de wereld in slinger.
Valt deze hobby, deze bezigheid dan binnen de comfort zone (want: ik doe het al jaren), of valt deze er buiten (want: iedere keer opnieuw een beetje een schijtlijster). Ik denk allebei. Ze houden elkaar in balans. Ze zijn er gewoon. Zoals eigenlijk niets zwart wit is. Alles is allebei. Toch nog ergens aanbeland in deze 700ste. Niet ver meer van de 1.000 dus (en tegelijk nog heel ver). Meteen een mooi doel.
Woordenchef. 