De oudste minimens zit tussen de bank en de verwarming. Ik zit achter een van de fauteuils in de woonkamer. We zeggen allebei niks. We horen de sous-chef en de kleinste minimens ook thuis komen. De kleine man roept de naam van zijn zusje. We horen het al van buiten. De achterdeur gaat open en hij loopt roepend en vragend naar binnen. Wij zeggen allebei niets. We zien elkaar en lachen naar elkaar. De miniman ziet mij als eerst, lacht hard en zoekt dan verder naar zijn zusje. Die ook haar lach niet meer kan inhouden en vanachter de bank vandaan springt.
De kleine man moet in de ochtend nog een tikkeltje wennen. Alle aandacht is de afgelopen weken naar zijn grote zus, zijn grote idool gegaan. Ze was jarig gisteren, daarom was het afgelopen zaterdag al feest en is het dat aanstaande zaterdag nog een keer. Gisteren was ze echt jarig en was het weer een feest. Tot voor twee weken terug gingen ze altijd samen naar de kinderopvang, partners in crime. Tot ze daar twee weken geleden ook opeens al ‘jarig’ was en afscheid nam. Zijn grote zus gaat namelijk naar school. En hij nog niet. De eerste maandag alleen, vorige week, vond hij dat helemaal niet leuk. We waren hem ook vergeten echt goed in te lichten.
Stom van ons, want hij is net twee en nog geen meter hoog, maar hij begrijpt alles prima. In de was was hij, het mannetje. Inmiddels begrijpt hij het en nemen ze in de ochtend innig afscheid van elkaar. Een dikke knuffel en ‘doei!’, ‘veel plezier op school’, komt er dan uit. De klein meldde vandaag dat hij ook eigenlijk wel naar school wil. Hij moet nog even wachten. Voorlopig moet hij het met de ervaringen van zijn idool doen. Die zelf opeens in twee weken de wereld bestiert in zevenmijlspassen. We hebben opeens een recalcitrante kleuter in huis.
Zelf een filmpje kijken wordt naar een ander niveau van discussie getild. ‘Bruintje Beer’ stond er op het programma vandaag. Filmpjes van ongeveer drie minuten. Na de eerste begon de onderhandeling. ‘Nog vier tot ik naar bed ga’, riep de minimens. ‘Nee, nog twee’ riep de sous-chef vanuit de keuken. ‘Nog twee!’ herhaalde ik. Met enig mokken ging de kleine meid akkoord. Haar broertje volgt dan, haar goedkeuring is voor hem afdoende. Na nog twee filmpjes gezien te hebben, meld ik ‘zo, nu hebben we er twee gehad’, en zet de tv uit. ‘Neehee, we hebben er drie gehad’, hoor ik de kleine dame uit haar favoriete hoekje van de bank inbrengen. Ik zeg ‘Ja, ok in totaal drie inderdaad’. ‘Ja precies, dus ik heb gelijk’ krijg ik meteen terug naar mijn hoofd.
Vier jaar is ze geworden. En ze had inderdaad gelijk.
Woordenchef. 