Mijn reisgenoot zat voor me, door een willekeurige tijdlijn op haar telefoon te scrollen en zei niets. Ik bekeek de stapel boeken die ik zojuist in Arnhem heb gekocht. Weer een hoop vulling voor in de kast, wachtend tot er een keer een moment komt dat ik ze ook weer uit die kast haal. Kans is groot dat dat nooit is. Maar je weet nooit. Buiten razen verregende weilanden aan ons voorbij.
Ik doe een poging om uit een dichtbundeltje iets te lezen. Slecht idee. Vaak draaien mijn hersens overuren als ik dat probeer. Of in het beste geval vraag ik mezelf al lezend bijna hardop af waarom ik het überhaupt nodig vindt om gedichten te lezen. Een trein waarin onbekende mensen vlakbij je in de buurt zitten te tetteren is dan niet de beste keuze qua setting. Nu dus ook niet. Al was het maar één tetterend individu, mijn oren draaiden continu volautomatisch die kant op. Misschien wel juist daarom. Mijn reisgenoot keek af en toe ook met een vragende blik op van haar telefoonscherm, hiermee mijn eigen vraagtekens bevestigend. Mijn spitse oren zijn terecht.
De gesprekken die de jongen naast ons via telefoon in zijn hand en earpods voerde waren dan ook niet alledaags. Of wel en lig ik inmiddels te lang onder een poëtische steen. In ieder geval: voor ons niet alledaags, gelukkig had ik tenminste één medestander. De jongen belde in het half uurtje dat we naast elkaar zaten meer verschillende mensen dan ik doorgaans in een maand telefonisch spreek. Dat jongeren tegenwoordig bang zijn om te bellen, direct contact vermijden en het liever bij berichten via welk medium dan ook houden ging hier duidelijk niet op.
‘Ja man hij zat in C2, rij 5, sectie D, hij zei dat hij goed was met jou, hij kent jou!’ hoorde ik hem tegen zijn zoveelste broer zeggen. Dat dit overduidelijk niet ging over de fietsvakantie van afgelopen zomer leek me duidelijk. Het gemak waarmee hij het zei is meer blijven hangen dan hetgeen wat hij zei. De bewonderende toon waarop het gesprek nog even verder ging en de fascinatie met de persoon en zijn bijnaam, (dezelfde als een boze leeuw met littekens in The Lion King) doet mijn reisgenoot later op de fiets terug naar huis beseffen dat iedereen zo zijn eigen rolmodellen heeft.
Woordenchef. 