‘Ik kan het niet meer binnen houden!’ zegt de oudste mini met een pruillip. En voor die woorden over die trillende lippen gerold zijn volgen de tranen al. Het is bedtijd en de volgorde van handelen is al wat anders dan anders. Er hing wat in de lucht. De tanden werden als eerst gepoetst. Gevolgd door een plas. Nog geen pyjama te zien. En toen begon het gedraal. Er vlogen wat kledingstukken door de lucht. Maar de schoenen bleven aan. ‘Die doe ik zo wel uit’, zei ze standvastig.
Na die opmerking maakte ik me al op voor een fijne discussie over waarom het niet zo’n heel goed plan is om met schoenen aan naar bed te gaan. In mijn hoofd zocht ik al naar argumenten en vond er eigenlijk verbazingwekkend weinig. Maar, voor ik mijn kant van de zaak kon belichten waren de schoenen toch al uit en verscheen er zelfs een pyjama ten tonele. Klus geklaard, gevaar geweken en mijn lichaam ontspande. Te vroeg.
‘Ik kan ze ook nog wel even aan met mijn bloten voeten, dat kan best’ zegt ze tegen me terwijl ze haar hoofd een tikkeltje schuin houdt. Ik ben meteen weer alert en voor ik het goed in de gaten heb is de eerste ‘Nee, dat gaan we niet doen!’ er al uit. En ziedaar, waterlanders in aantocht. Kwaad geschied. Groot verdriet om nieuwe schoenen die nog veel te groot zijn, toch heel even aan mochten en nu blijkbaar al de magische uitwerking hebben die over 25 jaar resulteert in een collectie waar haar moeder zo nu en dan zelfs iets uit komt lenen.
Woordenchef. 