Teleurstelling alom toen ik de oudste minimens bij thuiskomst antwoordde dat we vandaag ‘nasi’ zouden eten. Er werd gevraagd om aardappels, nog steeds de favoriet. Die stonden vandaag niet op het menu. Direct tranen. Geen Oscarwaardig materiaal deze keer. Die nasi zat in één van de witte plastic bakjes met doorzichtig deksel die in de koelkast stonden. Overblijfsel van de Vietnamese rijsttafel voor vier personen van gisteren. Genoeg voor de rest van de week dus.
Verbaasd was ik wel over die tranen, naast een lichte irritatie. Ze had immers laatst nog van hetzelfde type rijsttafel meerdere borden nasi naar binnen gewerkt. Op de iconische menukaart van nostalgische restaurants als deze, wit papier met donkergroene letters en nummers voor de ongeveer zevenhonderdvierentwintig verschillende gerechten zijn tegenwoordig ook geheel in stijl ongeveer achtendertig verschillende iconen voor allerhande typen allergieën n te vinden. Zo ook het voor ons inmiddels ingeburgerde gluten-icoontje. Glutenvrije nasi dus.
Toen er een paar scheppen uit het witte plastic bakje in haar nieuwe regenboogbakje werden geschept was er opeens weer herkenning. Aaah, nasi, zeiden haar ogen! ‘Dat lust ik wel!’ Riep ze. Ja dat zei ik toch net al, bromde ik in mezelf. Haar broertje zat inmiddels met opgestroopte mouwen een bak bami naar binnen te schuiven, gisteren geleerd van zijn grote nicht. Ook de overgebleven voorraad kroepoek had hij zich inmiddels volledig toegeëigend en lag streng bewaakt pal naast zijn bakje bami. ‘Neehee, kroepoek!’, had ik de sous-chef ergens in de verte, terwijl ik bezig was met de nasi van zuslief al een paar keer horen zeggen. Toen de stapel knapperige garnalenchips van de mini-popeye echter op was, draaide hij zich om en keek vragend naar het aanrecht: ‘Mag ik nog een beetje poep?’
Woordenchef. 