Het parcours voor de skelters bestaat uit een route gemaaid gras. De voertuigen, blauwe frames met rode stoeltjes staan zij aan zij geparkeerd in een gedeelte hoger gras aan het begin van het parcours. Sommige skelters hebben twee stoeltjes. De oudste minimens kiest er eentje uit en begint met wat hulp van de sous-chef aan het parcours. Het lukt wel. Het lukt niet. Het lukt wel. Het lukt niet. Ze komt net een centimeter of twee beenlengte tekort om de slag met de trappers van de skelter echt lekker te kunnen maken. Halverwege het parcours, de sous-chef is inmiddels met jongste minimens aan het kijken of hij zelf op een skelter wil, of ergens achterop wil zitten, zie ik dat een meedraaiende trapper de druk trappende kleine meid ook niet echt helpt. Ik duw haar twee rondjes over het parcours, waarna ik zelf wel weer terug wil naar mijn tafeltje op het terras grenzend aan de uitgestrekte speelweide. Mijn dubbele espresso zal inmiddels wel klaarstaan.
Ik zie mijn vriend met zijn jongste op schoot zelf een skelter besturen en halverwege tot de ontdekking komen dat zijn trappers in een hoek van 90 graden staan. Dat maakt het er ook niet makkelijker op. De dubbele espresso, een thee, twee cappuccino’s en vier aanmaaklimonades staan inmiddels op ons tafeltje. De vier kinderen blijven op de speelweide en vinden zelf hun weg op een springkussen en klimtoestellen, de vier volwassenen kijken ernaar, praten erover, drinken en checken de kaart op lekkere taart.
De zon begint feller te schijnen, tafeltjes om ons heen zijn inmiddels ook bezet en de speelweide wordt gedeeld met meer kinderen. De taartjes zijn al een tijdje op en de espresso en cappuccino zijn net vervangen door lokale witbiertjes wanneer ik de oudste minimens opeens ons tafeltje voorbij zie stuiven in de richting van een net aangekomen gezin. We horen haar nog net zeggen ‘ik ga een grote jongen zoeken!’, terwijl ik de sous-chef aankijk en we haar samen verbaasd nakijken. Zonder twijfel stiefelt ze inderdaad op de zoon uit het gezin af, ik schat hem een jaar of acht, en knoopt een gesprekje aan. Waar het over gaat zien we niet, maar het duurt niet lang of de achtjarige loopt gehoorzaam achter de vierjarige aan de speelweide op.
Even verliezen we ze uit het oog, maar als ik me een minuut of twee later omdraai om te kijken waar de dochter inmiddels uithangt, zie ik haar al glunderend op een zijstoeltje van een skelter zitten, haar armpje om de rode stoel geslagen, waarop de opgeduikelde achtjarige chauffeur haar over het parcours loodst. Wanneer je benen nog niet helemaal lang genoeg zijn, zoek je gewoon langere benen. Grote meid.
Woordenchef. 