Het was afgelopen week de Week van de Lentekriebels, en die ging niet helemaal geruisloos voorbij. Ook aan mij niet. Laat ik beginnen met ook hier weer te benadrukken dat we leven in een wereld gericht op mannen. Dat werd deze week weer eens pijnlijk duidelijk. Voor heteroseksuele cis-mannen is het leven overzichtelijk. De wereld waar wij als dat soort mannen in leven is namelijk op onze wensen afgestemd en daar zijn door de jaren heen talloze systemen voor opgetuigd en zorgvuldig onderhouden. Dat seks in de basis draait om het plezier voor mannen en uiteindelijk om het voortbrengen van nageslacht is een voorbeeld van zo’n onzichtbaar en in veel culturen genormaliseerd systeem.
Mannen zoals ik krijgen tijdens hun jeugd namelijk nergens echt op lekkere wijze ook maar iets uitgelegd over dat seksualiteit met name draait om plezier voor iedereen die er tijdens een sessie (in welke samenstelling dan ook) aan meedoet. Het gaat vooral om het uiterlijk van geslachtsdelen (piemels vooral, die zijn ook goed zichtbaar aan de buitenkant) en de technische kant van het verhaal. ‘Dit is een piemel, dat is zaad, en daar kunnen kids van komen’. ‘Doe iets met een condoompje’. Dat soort werk. Voor de rest moeten die mannen het ook maar uitzoeken en verzand het gesprek op jonge leeftijd al snel in wat ongemakkelijk gelach of opschepperij als er überhaupt al een gesprek plaatsvindt. De verdere scholing verloopt vooral via eigen onhandige ervaringen (geen benul van ook maar het bestaan van een clitoris en waar die voor dient…) en vooral via: porno.
Dat is overal en altijd beschikbaar, zelfs wanneer je er niet actief naar op zoek bent komt het voorbij. Zelf deed ik daar gretig aan mee, al ging dat meestal meer om foto’s van mooie vrouwenlichamen, niet zozeer om porno. Ikzelf kan daar ook meer van genieten dan van platte porno, al vliegt dat ook zo nu en dan heus voorbij. Maar toch, het is een dunne scheidslijn. En, wanneer je puber bent en dat soort dingen voor de eerste keer ziet zijn gedachten als ‘Oh dus zo ongeveer gaat dat’ veel aanwezig. Enter: onzekerheid. Nu is porno natuurlijk niet perse gericht op het genot van de vrouwen die je erin ziet. Dat hoef ik niemand te vertellen. Dus daar begint het uiteenlopen van de belevingswerelden. En dat zal anno 2023 met kinderen die opgroeien met gemiddeld dertien schermen per persoon en internet op lichtsnelheid nog veel vroeger gebeuren dan twintig jaar geleden. Alles is vrijelijk beschikbaar in een paar clicks. Er is geen ontkomen aan.
Later leer je dan wat bij door je eigen gestuntel in bed en begin je te begrijpen dat er misschien ook wel wat zit in het genot voor de andere kant, maar dan zit je al rijkelijk laat in je seksuele opvoeding. Sterker nog, misschien ben je zelfs al wel een jaar of wat ‘volwassen’. In mijn geval was dat zo. En dan kom je dus in een positie waarin je dingen moet gaan afleren. Dat is altijd moeilijker dan dingen vanaf het begin af aan een beetje handig doen. Dingen anders zien, anders doen. Dat er meer is dan dat je tot nu toe weet en hebt ervaren. Dat je daar zelfs over kunt praten met degene waar je seks mee hebt om te checken of het allemaal wel een beetje op elkaar aansluit. En zelfs dan blijft het moeizaam en vaak ergens in een hoekje van kwetsbaarheid en schaamte zitten.
Meisjes, vrouwen, groeiden (en groeien in veel gevallen) op met het idee dat seks vooral iets is waar je zwanger van kunt raken. En dat je voorzichtig moet zijn. Dat seks ook vooral iets is waar je zelf plezier aan kunt en mag (moet!) beleven is iets wat in weinig opvoedingen en schoolcarrieres voorkomt. Tel daarbij op de nog steeds heersende mores als ‘een vrouw met veel bedpartners is onzedelijk’, een paar ontzettend onwetende en egoïstische (zie uitleg hierboven) puberale bedpartners en je hebt een seksuele leerschool die mijns inziens volledig de plank misslaat. Verder is de vrouw in dat geval altijd de kwetsbare partij legde de sous-chef laatst nog eens helder uit en je hebt volgens mijn een giftige cocktail van jewelste waarin eigenlijk niemand echt goed weet of snapt waar ie nu mee bezig is en wat dat voor de ander betekent. Wat ik wel weet is dat dit een wereld vol onzekere zoekende types oplevert die niet stevig in hun schoenen staan wat seksualiteit betreft en dus ook maar weinig besef hebben van wat hun grenzen überhaupt zijn, laat staan dat ze deze goed kunnen aangeven. Het is een harde leerschool die veel kwetsbare en zoekende kinderen, tieners én volwassenen oplevert. Echte kwetsbaarheid in een wereld waarin gevaar op de loer ligt van mensen die daar bewust misbruik van willen maken. Kwetsbaarheid door onwetendheid.
Daarom juich ik het denk ik alleen maar toe dat kinderen gedegen worden opgevoed met het idee dat hun lichaam iets moois is waar je van alles mee kunt. En dat anderen dus ook zo’n lichaam hebben. Dat er verschillende manieren van aanraken zijn. Fijn en minder fijn. Dat er er verschillen zijn tussen lichamen en dat de een dingen meer of minder fijn vindt dan de ander en dat je dat met elkaar dient af stemmen. Door erover te praten. Kinderen zijn namelijk niet achterlijk. Die zijn zich echt wel bewust van hun lichaam. Ik weet nog goed dat dat de oudste minimens al ruim een jaar geleden, drie was ze, op het aankleedkussen giechelend aan me vroeg ‘Wil je dat nog een keer doen?’, toen ik haar vagina met een washandje schoon maakte. Een bijna dagelijks ritueel wat meteen tot een helder inzicht leidde. Kinderen slaan zelf heus aan het ontdekken. En veel eerder dan dat ouders doorhebben, of door willen hebben. En dan kun je ze maar beter positieve kaders meegeven waardoor iedereen de waarde van het eigen lichaam snapt en hoe zich dat verhoudt tot andere lichamen en hoe je daar samen ook plezier aan kunt beleven. Geen schaamte, geen onwetendheid, geen onzekerheid, geen kwetsbaarheid. Deze weg levert veel meer bewustzijn en respect op dan de weg die we tot op heden met zijn allen bewandeld hebben. Je weet wat de mogelijkheden zijn, je hebt dit aan de hand van je eigen lichaam al zelf ontdekt en bepaalt daarna zelf wanneer en met wie je toe bent aan verdere stappen. Zonder dat die stappen nog bedekt liggen onder een sluier van misinformatie en negativiteit. Dat begint al met kleine dingen, zoals het normaliseren van elkaars lichaam en je bewust zijn van elkaars naaktheid.
Ik moet daarbij altijd denken een collega van mijn leeftijd die het echt van de zotten vond dat ik met onze kids douche, of überhaupt naakt bij ze in de buurt ben. Daar kun je lacherig over doen, maar dat soort dingen zijn voor mij wel de kern van de hypocriete preutsheid waarmee het systeem van de mannenwereld in stand wordt gehouden. En hier vinden (streng)gelovigen en extreemrechtse types elkaar in hun kijk op de wereld. Het is voor mij dan ook geen enkel toeval dat deze week op social media in bijvoorbeeld fragmenten van Dave Roelvink een stukje wordt gedeeld van een verbolgen Denk kamerlid. Even los van het feit of het wel of geen waarheid betreft in dat fragment (ik weet niet welke interpretatie van het Rutgers lesmateriaal er hier exact voorgelezen wordt), vind ik het kwalijk dat mensen met een groot bereik als diezelfde Dave Roelvink (en eerder ‘Momfluencer’ Kim Feenstra) en met hem Rumag (met een supergroot bereik), iets wat door een individu gezegd wordt in de tweede kamer al een soort garantiestempel wordt gebruikt. Het echte gesprek wordt met dit soort fragmenten doodgeslagen en er ontstaat een wildgroei aan wilde verhalen. Terwijl iedereen de debielste dingen mag zeggen in de tweede kamer, zie Dhr. Baudet. Die de afgelopen week dagenlang de meest bizarre complotten staat te verkondigen over de week van de Lentekriebels. En het is vreemd dat in dat soort fragmenten en geroep door die op het schild gehesen influencers nooit even gewezen wordt op het feit dat alle echte lesmaterialen en lesbrieven en uitleg en weet ik veel wat nog meer gewoon vrijelijk te vinden en na te lezen zijn op de website van Rutgers.
Dat partijen als Denk, die vrij dogmatische islamitische roots heeft, hier partijen als Forum, PVV en SGP als medestanders vindt is inmiddels een patroon. Die vinden elkaar namelijk wel vaker, als het bijvoorbeeld gaat om wetten over het recht op abortus en meer rechten voor LHBTI+ mensen. Daar zijn ze zacht gezegd niet bepaald voorstander van. Zij houden graag die preutsheid in de wereld. De onwetende (onderdrukte) vrouw waarin de man bij voorkeur alles bepaald. Dat is de ultrakorte samenvatting, dat weet ik, maar toch. In andere delen van de wereld komt dit nog steeds tot uiting in bijvoorbeeld vrouwenbesnijdenissen en andere fysieke manieren van onderdrukking. Dit is voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat ze als paradox dan betogen dat ‘Kinderen beschermd moeten worden’ vind ik inmiddels misselijkmakend. Beschermen zit hem juist in het verhogen van de kennis. Het normaliseren van het lichaam op een positieve manier. En het leren kennen en respecteren van elkaars grenzen. Beschermen zit hem niet in het dom houden van kinderen en het niet respecteren van vrouwen en hun lichamen. Daarmee houd je die kwetsbaarheid juist in stand. Kwetsbaarheid waar vaak ook nog eens systematisch (!) misbruik van wordt gemaakt in de eigen religieuze gelederen (zie bijvoorbeeld het al decennialang doorsudderende wijdverbreide misbruikschandaal in de katholieke kerk).
Ik hoop dat ik mijn kids zowel dit allemaal mee kan geven, als een beeld dat de wereld niet bestaat uit mensen die er allemaal zo over denken als ik dat doe. En dat ze daar altijd over hierover kunnen blijven praten. Want het is niet makkelijk. En het ene kind is het andere niet. En daarom is dat altijd maatwerk en is het inderdaad vaak niet plat te slaan in ‘Vanaf 4 jaar zeggen we dit en vanaf 5 jaar zeggen we dit’. Dit ligt aan het kind. Ieder kind, ieder mens heeft hierin een eigen snelheid. Daarmee heeft het onderwijs een moeilijke taak te vervullen op het moment. Je hebt je immers ook altijd te verhouden tot de wereld om je heen. We hoeven niks te propageren of te stimuleren, maar hebben wel een ontzettend belangrijke rol in de bewustwording. Bevrijding begint met bewustwording.
Vind ik leuk:
Like Laden...
Woordenchef. 