Glühwein & bratworst

Na een avondje bier bij de overbuurman met een zooitje andere mannen was acht uur opstaan een redelijke opgave. Langer blijven liggen dan 8:24 was echter geen optie want de taxi naar Dortmund zou om 9:00 uur voor de deur staan.

Taxi

Een weddenschap of dat de taxi, die enige historie met vertragingen heeft, voor of na half tien zou arriveren werd door mij glansrijk verloren. Het was een paar minuten over negen, ik had zelfs mijn schoenen nog niet aan, chapeau. Er werd na een pitstop bij het dichtstbijzijnde tankstation koers gezet richting het Ruhrgebied.

Na een rit van precies twee uur, vol kerstmuziek, appels uit het raam en een mislukte sanitaire stop werd de verblijfplaats zonder enige moeite gevonden. Een hotel met in de lobby een vriendelijke hond en de lakens van de dagelijkse schoonmaak verspreid in het trappenhuis konden de spullen gedropt worden in de kamers. De lift stamt uit 1966, maar zo te zien heeft de rest toch nog wel een keer een opfrisbeurt gekregen.

Currywurst

Volgens de receptioniste was het vijf minuten lopen naar de weihnachtsmarkt, het doel van deze reis. Volgens Google waren het er twintig, maar een kniesoor die daar op let. Op naar de glühwein. Die is al snel gevonden, maar omdat alcohol op de nuchtere maag nooit een goed idee is nemen we de route langs de bratwurst kraam. Het wordt voor mij een curryworst in stukjes, met een los broodje. Niet helemaal wat ik besteld had, dacht ik, maar de worstenmeneer vond van wel. Prima, worst is worst.

Op naar de glühwein er tegenover, al werd het voor mij, vanwege een slechte smaakherinnering aan dit drankje eerst een veilige heisse schoco mit één of andere alcoholische versnapering. Alles leek te kloppen, vrienden, worsten, hete alcoholische dranken, wat een luxe, wat een onbezorgdheid.

En het kon ook niet beter kloppen, het leven is mooi, een mislukte curryworst is nog nooit zo lekker geweest.

Diepvriespizza

Soms zijn er belangrijkere dingen dan eten. Soms is eten even ondergeschikt. Soms heb je helemaal geen zin in eten, en soms is er geen tijd om te eten. Deze dagen zijn niet talrijk, maar vandaag was zo’n dag.

Photo by Mark Riechers on Unsplash

Ontbijt

Het begon eigenlijk al meteen in de ochtend, met een riedeltje dat niet leek op het inmiddels toch wel standaard te noemen ochtendritueel. Er was geen flow, het ging niet op de automatische piloot en daarom werd er ook eigenlijk niet of nauwelijks ontbeten. Deze lijn trok zich op de dag prima door, met een geskipte lunch, door een uitgelopen bedrijfscollege aan een kleine 40 jongens van de Haagsche Hogeschool.

Er was een verdwaalde banaan, uiteraard wel de dagelijkse kiwi’s en een onverwachts, overhaast naar binnen gewerkt, maar welkom stuk taart van een jarige collega. De werkdag liep over in een gezellige borrel, het is immers vrijdag en daar waren gelukkig wat hapjes om weer een uurtje of wat door te kunnen komen. Al voor de weg richting huis ingezet werd, was al duidelijk dat eten er vandaag helemaal bij in zou schieten.

Ambitieus project

Een ambitieus ingezet project door de chips- en nootjesliefhebber was nog niet helemaal tot het gewenste einde gebracht en direct bij thuiskomst was mijn hulp nodig. Of beter gezegd, mijn steun, want de hulp bleek achteraf wat overbodig, het was meer een dubbelcheck. Hoe dan ook, een momentje om iets te eten was er uiteindelijk pas om een uur of 21:30.

Gelukkig ligt de Albert Heijn aardig op de route terug naar huis vanaf de Gamma, dus kon er daar een fijne Big American’s diepvriespizza gescoord worden. Soms is dat heel fijn, een vakkundig vers afgebakken pizza als de kroon op een ultieme samenwerking. Een project dat als het aan mij had gelegen pas ergens in februari opgepakt had geworden, maar dat voor de pizzabakker prima direct vandaag gestart en afgerond kon worden. En ze had gelijk.

Het is fijn als je samen dingen kunt doen, zelfs als je ze in eerste instantie alleen doet. Het is fijn dat je dingen kunt overlaten aan een ander, en ze toch samen doet.

Samen is fijn.

Chocolade

Puur, melk, wit, met nootjes, smeerbaar, drinkbaar, van Tony, bevroren, warm of strooibaar. Ik heb het hier natuurlijk over chocolade. Dat goedje gemaakt van cacaobonen.

Photo by Michał Grosicki on Unsplash

Chocola is hier niet echt veilig in huis. Als er iets is, dan moet dat op, zo snel mogelijk. Niet omdat het snel bederft, nee, gewoon omdat mijn hersens dat signaal afgeven. Chocoladeletter, hop, naar binnen. Wat het precies is weet ik niet, echt genieten doe ik er zelfs niet altijd van, vaak wel, maar het is meer iets wat gewoon moet.

Chocopasta in huis, dan wordt dat gegeten, is het er niet, mis ik het niet. Een verdwaalde reep van Tony Chocolonely, helemaal voor mij. Niet alleen omdat ik de snelste ben, maar omdat de tweede persoon hier in huis liever chips of borrelnootjes naar binnen werkt. Een goede combi hier van zoet en hartig dus. Brownies, een doos magnums, of een zak chocoladepepernoten, geen maat zit er op.

De enige uitzondering is chocomel, dat is lekker, maar is toch wat minder bijzonder dan de rest. Met chocolade schijn je ook erg lekker te kunnen koken, en dan heb ik het niet per se over taarten of toetjes. Nee ook in combinatie met hartig, pittig en allerlei andere smaken komt deze Zuid-Amerikaanse uitvinding goed tot zijn recht. Tenminste, dat schijnt, eigen ervaring heb ik hier nog niet heel veel mee, maar dit lijken me toch enkele experimenten waard. Alleen al om het feit dat een aantal mislukte probeersels misschien de dwangmatigheid om alles in één keer op te vreten misschien wat matigen.

Maar eerst kijken of ik het laatste restant chocoladeletter van de chipsliefhebber kan scoren….

Pannenkoek

Eens in de zoveel tijd heb je daar spontaan zin in. Niet dat daar altijd een specifieke reden voor is te bespeuren, het is er dan gewoon. Spontaan komt er dan een antwoord op de vraag ‘wat eten we vanavond eigenlijk’? Pannenkoeken!

Pannenkoeken dus. De pannenkoek. Sinds een aantal jaar ook een ingeburgerd scheldwoord, alhoewel dat nooit heel als hele gemene verwensing wordt ingezet. Dat zou de originele pannenkoek ook geen eer aan doen. De pannenkoek is iets waar je niet kwaad op kunt zijn en waar ook geen kwaad in zit. Er mislukt er weleens eentje, maar ach, dan proberen we het gewoon nog een keer.

Koopmans

Op de één of andere manier assoscieren mensen pannenkoeken vaak met nostalgische zaken. Lekker pannekoeken (toen nog zonder n) eten bij Opa en Oma, of tijdens een kinderfeestje. Gek genoeg zijn mijn herinneringen aan de pannenkoek vooral recente. Bijvoorbeeld dat je dat handige pakje van Koopmans, tegenwoordig ook in allerlei glutenvrije, meergranen, rechtsdraaiende en fluoriserende (weet ik veel) varianten, helelmaal niet nodig hebt.

Nee, men neme (of een veelvoud hiervan):

• 250 gram bloem (of naar smaak een ander meeltje
• 4 eieren (minimaal vrije uitloop, twee sterren, heel normaal tegenwoordig)
• 1/2 liter melk (biologisch, want de boer wil ook wat)
• Snufje zout
• Voor de liefhebber een beetje kaneel

Alles in een grote beslagkom, en mixen maar. Officieel is het beter om na een paar minuten mixen het beslag nog even te laten staan, maar meteen de pan in is ook prima. Klontje boter in je koekenpan, beetje hannessen met plakjes spek die aan elkaar blijven plakken (geen beter leven keurmerk te bekennen), soeplepel beslag als een dekentje erover heen en als een volleerd Pannenkoekenbakker met een soepele polsbeweging dat ding met een zwaai omdraaien. Ik kan niet ontkennen dat dit iedere keer opnieuw een lekker gevoel geeft.

Een goeie stapel bakken, stroop en poedersuiker toevoegen naar smaak, en genieten.

 

Koffie, deel 1

Dit zal heel waarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat ik op deze plaats iets schrijf over dit zwarte wonderdrankje. Eén van de dagelijkse zekerheden van het leven, het klinkt dramatisch, maar zonder minimaal één van deze jongens wordt de dag ook vaak een drama.

Nespresso

Het is één van de dingen die opstaan, vooral door de weeks opstaan, een stukje draaglijker maakt. Met de ene hersenhelft nog niet helemaal wakker op de automatische piloot een cupje in het Nespresso apparaat doen en op start drukken. De herrie die dat ding dan op dat tijdstip in een volkomen stil huis, in een stille straat maakt, zorgt er voor dat de andere hersenhelft ook ontwaakt.

Eerst een glas melk, koffie op een lege maag schijnt superslecht te zijn, maar hé, wat is dat niet tegenwoordig? Dus ik zal niet ontkennen dat een shotje cafeïne zo nu en dan het eerste is wat op de dag mijn slokdarm door gaat. Voor ik op de fiets stap zit ik soms al aan twee straffe ristretto’s en dan moet de dag pas echt beginnen. Op kantoor gaat dit vrolijk verder. Zwarte espresso’s, in een  klein doorzichtig ikea-glaasje gaan er, als ik niet op let, bij bosjes doorheen.

Verslaafd

Koffie dus, Hollanders zijn er gek op, maar op andere plaatsen in de wereld kunnen ze er ook wat van. Ieder uiteraard zijn eigen smaak, eigen manier van bereiden en eigen toevoegingen om het nog lekkerder te maken. Ondertussen krijg ik in het weekend soms een lichte hoofdpijn, ‘oh ja’ denk ik dan, ‘geen koffie op nog vandaag’. Verslaafd? Zeker. Lekker? Nogal.

 

Photo by Edan Cohen on Unsplash