Bento

Alles gaat hier snel, iedereen is constant in beweging. Constant ergens naartoe op weg, het lijkt een gigantisch mierennest, waar je ook komt. Van A naar B, weer terug naar A, of van B nog heel even snel naar C. Als één massa. Waar haasten er bij ons in Nederland nogal eens voor zorgt dat we een maaltijd overslaan, of vervangen wordt door een Snickers of een banaan, gebeurt dat hier vrijwel nooit.

Snelle maaltijd

Waar je ook bent, een overvolle metro, een stationspleintje, een bankje in een park, of de gangen van een groot beursgebouw. Je ziet overal mensen die even de tijd nemen om een kleine, maar snelle maaltijd naar binnen te werken. Ok, het duurt meestal niet lang, en soms ziet het er ook echt uit als naar binnen werken, maar toch.

Men komt even tot rust, neemt even een kleine adempauze, altijd zitten, nooit lopend zoals wij nog weleens willen doen. Lopend eten, één van de dingen waar ik met recht een hekel aan heb. Hier dus niet, dat komt ook vooral omdat je overal wel ergens een openbare zitplaats kunt vinden, openbare toiletten ook trouwens, maar dat is een ander verhaal.

Tankstations

Zittende, etende mensen dus, vaak alleen, soms samen, heel soms in een groep. Hebben die dan een mooie broodtrommel in hun tas zitten? Nee. Iedereen gaat hier van huis zonder eten. Nou ja, dat is een aanname, maar in ieder geval het overgrote gedeelte. Dat kan ook niet anders gezien het bestaansrecht van ontelbare kleine restaurantjes of beter gezecht, maaltijdverkopers, brandstofverkopers, eigenlijk kleine tankstations.

Bento is hier het toverwoord. Een met zorg samengestelde en vaak een als cadeautje verpakte kleine box, die een keur aan smaken bevat, zodat alle zintuigen weer even wakker worden en er weer een uurtje of twee tegenaan kunnen. Je koopt ze bij de 7-elevens op iedere straathoek, de kiosken op de stations of de echte juweeltjes bij de gespecialieerde bento-kraampjes.

Er was een klein gokje nodig gebaseerd op de verpakking, ik zag een varkentje. ‘Doe mij die maar…’ Het bleek een goede keus. Wat vlees, in twee vormen, een stukje vis, een stukje omelet, wat zuurtjes, de nodige smaakversterkers los verpakt, soja, azijn en een mosterdachtig goedje en uiteraard rijst, altijd rijst. Alle smaken komen voorbij, alle vijf. Stokjes zijn meeverpakt, geen enkel probleem.

De Bento, een fenomeen. Maar wij hebben de Febo, dat dan weer wel!

Slurpen in sneltreinvaart

Na een audientie op het Consulaat der Nederlanden in Osaka is het tijd om koers te zetten naar de volgende halte, Tokyo. Met een van de vele metrolijnen gaan we naar Shin-Osaka station, van waar ik, zonder mijn Japanse vriend, doorreis naar Tokyo. Ik kan dus nog een keer gebruik maken van enige zekerheid omtrent eten bestellen bij koks die niet zo goed Engels kunnen.

Iets met sojasaus

In het station, bij één van de vele eettentjes, bestellen we wat op een automaat en er rolt netjes een kaartje uit. De bestelpalen van McDonald’s bestaan hier al tientallen jaren. In de keuken staan vier mannen met een handdoek om hun hoofd dampend hete noodles te maken. Mijn kommetje wordt iets met sojasaus heb ik vernomen. We moeten even staand wachten, want het is immer lunchtijd, dus alle plaatjes aan de lage baropstelling zijn voorlopig even bezet door andere pakken zoals wij. Uiteraard allemaal netjes met stropdas, ik val meteen uit de toon.

Spetteren

Na een minuutje wachten worden we door één van de twee vriendelijke dames een plaatjes gewezen en een glaasje koud water voorgezet. Al snel arriveert de kom met lekkers en is het slurpen geblazen. Slurpen met behulp van een grote porseleinen lepel en stokjes. Het gaat me steeds beter af, maar bij iedere poging een hap naar binnen te zuigen denk ik aan mij overhemd en de rondspetterende sojasoep. De schade valt mee achteraf, drie kleine vlekjes, die net genoeg opvallen om er blij om te zijn dat er verder geen afspraken op de agenda staan. Een stropdas was hier zeker gesneuveld.

 

 

In dezelfde snelheid als dat we de noodles naar binnen hebben gewerkt, lang tafelen is hier alleen iets voor ’s avonds, in gezelschap, met bier, of saké. Op andere momenten is eten alleen functioneel. Net als alles hier ultiem functioneel is. Met een snelheid van ongeveer 300 kilometer per uur, raast het landschap tussen Osaka en Tokyo aan me voorbij. De shinkansen brengt me veilig op de volgende bestemming.

Tokyo. Waar alles zo gehaast is dat het rustgevend wordt.

 

Vis van de dag

Vis bestellen in een restuarant is niet het makkelijkste wat er bestaat. Vis is een bijzonder product. Vis van de dag is vaak een speciaal item op het menu. Een item wat afhangt van wat de vissers hebben binnengehaald vandaag (of gisteren). Vaak zijn dit niet de geijkte horecavisjes als zalm of kabeljauw, en al helemaal niet de gekeweekte antibioticabommetjes zoals tilapia of pangasius.

Nu is het al lastig als je de kaart kunt lezen en je de ober die uitleg geeft over wat er in het net is blijven hangen een beetje kunt verstaan. Het wordt pas echt een uitdaging als de kaart er zo uitziet als hier boven. Wanneer de vangst vaak nog wat ronddobbert in een aquarium en de allevriendelijkste bediening na hun diepste buiging net het woord ‘fish’ over hun lippen kan krijgen.

 

 

Het was dan ook een groot gokspel geworden, ware het niet dat ik in de luxe verkeerde dat mijn tafelgenoot, en collega, hier geboren is, hier woont en hier werkt. Kortom, hij is in alles Japans. Best handig als je wat te eten wilt bestellen in die taal. Hij vraagt me waar ik zin in heb. Geen idee, ik zeg ‘verras me maar’, zoals eigenlijk altijd als ik hier ben. En iedere keer is het weer anders. De sashimi van de chef, de moriawase, is overal inderdaad de sashimi van de chef, nooit hetzelfde. Een stuk tonijn en een stuk octopus is er eigenlijk altijd wel te bespeuren, maar verder laat het zich raden.

 

 

De soort vis ook niet de belangrijkste graadmeter, de versheid, die er hier vaak vanaf druipt, wel. Vandaag hebben we geluk, de vis heeft volgens mij vrij recent het loodje gelegd, want alle stukken smelten op de tong. Klein beetje kikkoman (de original) en verse wasabi maken het geheel af. Verder wordt de tafel volgezet met andere visjes op verschillende manieren bereid, in tempura, met kop en staart, van de grill of als eitjes verwerkt in een omeletje. Ze zwemmen weer verder in Saké en bier.

Japan, het begint al aardig als thuiskomen te voelen.

Mind your step

Ergens tussen Geldermalsen en Culemborg komt het besef dat ik ook deze keer toch echt wat vergeten ben. Iedere reis is het vaste prik, gelukkig nooit dingen die van levensbelang zijn, zoals paspoort op portemonnee. Maar toch, terwijl de trein richting Utrecht Centraal gaat, komt het besef dat er geen stropdassen in de koffer zijn verdwenen.

Zijderoute

Geen halszaak (sorry, flauw), maar voor het doeleinde van de reis toch redelijk essentieel. Dat wordt dus op stropdassenjacht op één van de vier vliegvelden de komende dagen, of in de plaatselijke H&M in Osaka, Tokyo of Shanghai. Gelukkig blijkt uit eerdere ervaring dat die wereldwijde modeconcerns weinig tot niets verschillen van de zaken die wij hier kennen, zelfs die in Tiel komt aardig overeen. Een fijn stropdasje moet daar dus prima te scoren zijn. Trouwens, kwam het zijde niet uit het Oosten?

Hollandse boterham

Bestemming vanaf Utrecht is Schiphol, en in de Intercity komt pas de rust weer wat terug. Het hoofd stond toch nog op staandje haasten vanochtend. Geen ontbijt, geen besef dat er gegeten moest worden, een bakkie koffie is volgens mij nog net gelukt. Eerste bestemming op Schiphol is dus de Amsterdam Bread Company, voor een goede laatste Hollandse boterham. Met een lege maag het vliegtuig in is niet het beste idee.

 

 

Met de boterham in de maag wordt koers gezet naar de juiste gate, een gate die al redelijk vertrouwd begint te worden. Een gate met Japanse toeristen die nog even de laatste mogelijkheid aangrijpen om foto’s te maken van de vertrekplaats. Een gate met mensen zoals ik, alleen, met allerlei vormen laptop- en aktetassen. En vrienden, die samen richting het onbekende vliegen met een Lonely planet boek en een rugtas. En stellen, stellen die samen op avontuur gaan. Zoals ik eerder dit jaar op avontuur ging als de helft van een stel. Als team. Alles komt terug, mooie herinneringen. Het avontuur duurt voort, alweer een paar hoofstukken verder. Gelukkig niet alleen, maar als team.

After dinner dip

Koken had vandaag niet de voorkeur. Na een wat haastige dag, ellenlange checklistjes opdreunen in mijn hoofd, maar ook op papier en vooruit, ook nog wat digitale. ‘Vergeet ik echt niks?’ ‘Heb ik alles verstuurd of ingepakt?’ ‘Is alles wat ik beloofd heb gedaan?’ Goed, het waren ongeveer een uur of acht, negen misschien, net zoveel als de meeste andere dagen.

Photo by Antonino Visalli on Unsplash

Osaka, Tokyo & Shanghai

Toch voelde deze dag als een paar dagen ineen, maar dan niet op een vervelende manier. Inmiddels weet ik dat een dag voor vertrek naar een tijdje in het buitenland werken er altijd zo ongeveer uitziet, dus het voelt zelfs een klein beetje vertrouwd. Morgen staat er een vlucht van twaalf uur op het programma richting Osaka en via een tussenstop in Tokyo zaterdag, gaat de reis zondag verder richting Shanghai.

Anderhalve week deze keer, wat langer dan de ‘standaard’ werkreis. Door alle gedachtes omtrent deze reis, niet echt een goed avondmaal kunnen bedenken. Normaal schiet dat wel ergens te binnen, maar vanavond niet. Het voelt toch een beetje als een klein afscheid, tijdelijk dan, en daar hoort dan iets speciaals bij. Een reden om af te wijken van de standaard, een reden om iets lekkers te halen. Een reden om de avond speciaal te maken.

Vlees

Wat dan, is hier de vraag? De keus valt op een Griekse vleesmix van de afhaaladonis, maar deze blijkt dicht te zijn. Het is immers dinsdag en we wonen niet in Amsterdam. Tweede keus dan maar, spareribs. Alhoewel sommige het als heiligschennis zullen beschouwen wanneer ik spareribs als tweede keus bestempel. Gelukkig is deze wel open vandaag en we kunnen het binnen tien minuten ophalen. Maak daar maar twinting minuten van, we moeten eerst nog naar de Praxis om twee rollen kippengaas te halen. De zaken gaan immers gewoon door, Verre Oosten of niet, en er is veel korting te verdienen deze week!

Kippengaas ingelaaien, spareribs opgepikt en voor de tv, op de grond, voorzien van een uiteindelijk slapend been naar binnen gewerkt. Een portie vlees voor één persoon, ook geschikt voor twee personen zorgt voor een pittige after dinner dip en een dutje van een kwartiertje. Het was een andere avond dan normaal, aanstaand afscheid, ook al is het maar ruim een week, valt toch altijd een beetje zwaar. De spareribs ook.

 

Pindakaas en andere noten

Wie is er niet groot mee geworden? Dit was een tijdlang de meeste bekende en succesvolle slogan van één van Unilvers bekendste merken, Calvé. Iedereen kent het goedje, aangeprezen doormiddel van een hele rij goede en leuke reclames. Wat de slogan op dit moment is zou ik niet weten, dus ze beginnen terrein te verliezen. Of ik kijk gewoon te weinig tv, dat kan het ook zijn.

Photo by Vincent van Zalinge on Unsplash

Pindakaas dus, peanutbutter op z’n Engels, of Amerikaans. Amerikanen, die er graag jam op smeren, of nou ja, jelly, dat is toch weer net wat anders dan onze Betuwse jam. De befaamde ‘peanut butter & jelly’ combinatie. Hier in Nederland, waar we toch van beide smeersels houden, nooit echt aangeslagen. Of dit een kwestie van smaak is, of een kwestie van desinteresse van de marketingafdeling van Unilever weet ik niet.

Ochtendritueel

Sinds lange tijd had ik vandaag dus weer eens pindakaas op mijn brood, sterker nog, sinds lange tijd had ik überhaupt weer eens brood mee naar mijn werk. Eerlijk gezegd kwam die salade iedere dag ook wel een beetje mijn neus uit. Een klein beetje afwisseling kan geen kwaad. Maar goed, mensen zijn gewoontedieren, en de samenstelling van mijn dagelijkse werkmenu behoort tot het ochtendritueel, automatische piloot dus, weinig ruimte voor creatitiveit. Het zal vanaf nu dus wel een maand of twee pindakaas zijn wat ik in mijn tas vindt.

Wat er altijd in mijn tas zit, iets wat ook onderdeel is geworden van het ritueel, zijn noten. Gewoon noten. Een bakje noten, iedere dag. Alhoewel, bijna iedere dag, vandaag ben ik hem vergeten leeg te eten,. Walnoten, paranoten, cashewnoten, macademianoten, pecannoten en pistachenoten. Rauw, ongezouten en ongebrand. Volgens veel bronnen een kleine toevoeging aan je dagelijkse dieet wat veel voor je kan doen. Wat precies weet ik niet, maar het voelt goed en het is lekker.

Vandaag dus vergeten, gelukkig is er een verdwaalde zak gezouten Cashewnoten naast me op de bank beland, voor een luttele zeventien euro (ok, misschien overdrijf ik iets) op de kop getikt bij de Intratuingroenteman gister.

Zout, zout maakt alles toch net iets lekkerder… Hoeveel zout zit er in Pindakaas eigenlijk?

 

Lasagne

Deze ochtend kreeg het kerstuitstapje een vervolg in Dortmund. Er werd gefrühstuckt bij een Konditorei met strammer max, ruhr ei en croissants. Van de lieftallige dames in de bäckerei kregen we nog twee extra broodjes mee voor onderweg en toen werd er koers gezet richting de laatste halte van dit weihnachtsweekend, de kerstshow van Intratuin Duiven.

Photo by Sébastien Marchand on Unsplash

Intratuin

Halverwege werd de koers door een eigenwijze navigatie echter bijgesteld naar Intratuin Elst, want waar op de heenweg nog langs Duiven werd gereden, zou dat nu niet in de route voor komen. Hoe dan ook, er stonden kerstballen op het verlanglijstje dus op naar Elst. Na de winterwonderland route te hebben gevolgd, discussies gevoerd te hebben over ballen en pieken kwam de kassa in zicht. Vlak voor de kassa ging de oogst van sommigen nog bijna verloren vanwege een verloren rolmandje, maar deze werd gelukkig teruggevonden.

Met de eindstreep in zicht werden er nog wat strategisch opgestelde boeken van de ‘koopjestafel’ meegepakt (die oude kopersgedragtruc werkt nog altijd prima) en werd na afrekenen een zak mandarijnen uitgezocht. Een Duitse groenteboer voelde er gisteren niet al teveel voor de mandarijnliefhebber zelf zijn stukken fruit uit laten zoeken, maar deze intratuinfruitboer gelukkig wel. Iedereen weer blij en de mandarijnfrustratie weg.

Honig

Met thuis in zicht, het ontbijt inmiddels verteerd en de afwezige lunch begint het vraagstuk ‘wat eten we eigenlijk vanavond’? Een sterk staaltje besluitvorming tovert het lasagne-idee snel op tafel. Lasagne, de Italiaanse klassieker waar je altijd blij van wordt. Lagagne dus, de traditionele variant, volgens Honig dan. Want deze keer geen stapsgewijze alles vers en van scratch kooksessie. Nee, een zak voorgesneden Italiaanse groente, een bakje gehakt van de Appie en dus een pakje lasgne-mix van Honig. Ok vooruit, een extra uitje, een takje rozemarijn en wat extra knoflook voor het idee en voor de smaak. Netjes de stappen achterop het pak volgen en met een bord op de bank je gehemelte branden aan een net iets te hete lasagne. Heerlijk, zondag.

 

 

Glühwein & bratworst

Na een avondje bier bij de overbuurman met een zooitje andere mannen was acht uur opstaan een redelijke opgave. Langer blijven liggen dan 8:24 was echter geen optie want de taxi naar Dortmund zou om 9:00 uur voor de deur staan.

Taxi

Een weddenschap of dat de taxi, die enige historie met vertragingen heeft, voor of na half tien zou arriveren werd door mij glansrijk verloren. Het was een paar minuten over negen, ik had zelfs mijn schoenen nog niet aan, chapeau. Er werd na een pitstop bij het dichtstbijzijnde tankstation koers gezet richting het Ruhrgebied.

Na een rit van precies twee uur, vol kerstmuziek, appels uit het raam en een mislukte sanitaire stop werd de verblijfplaats zonder enige moeite gevonden. Een hotel met in de lobby een vriendelijke hond en de lakens van de dagelijkse schoonmaak verspreid in het trappenhuis konden de spullen gedropt worden in de kamers. De lift stamt uit 1966, maar zo te zien heeft de rest toch nog wel een keer een opfrisbeurt gekregen.

Currywurst

Volgens de receptioniste was het vijf minuten lopen naar de weihnachtsmarkt, het doel van deze reis. Volgens Google waren het er twintig, maar een kniesoor die daar op let. Op naar de glühwein. Die is al snel gevonden, maar omdat alcohol op de nuchtere maag nooit een goed idee is nemen we de route langs de bratwurst kraam. Het wordt voor mij een curryworst in stukjes, met een los broodje. Niet helemaal wat ik besteld had, dacht ik, maar de worstenmeneer vond van wel. Prima, worst is worst.

Op naar de glühwein er tegenover, al werd het voor mij, vanwege een slechte smaakherinnering aan dit drankje eerst een veilige heisse schoco mit één of andere alcoholische versnapering. Alles leek te kloppen, vrienden, worsten, hete alcoholische dranken, wat een luxe, wat een onbezorgdheid.

En het kon ook niet beter kloppen, het leven is mooi, een mislukte curryworst is nog nooit zo lekker geweest.

Diepvriespizza

Soms zijn er belangrijkere dingen dan eten. Soms is eten even ondergeschikt. Soms heb je helemaal geen zin in eten, en soms is er geen tijd om te eten. Deze dagen zijn niet talrijk, maar vandaag was zo’n dag.

Photo by Mark Riechers on Unsplash

Ontbijt

Het begon eigenlijk al meteen in de ochtend, met een riedeltje dat niet leek op het inmiddels toch wel standaard te noemen ochtendritueel. Er was geen flow, het ging niet op de automatische piloot en daarom werd er ook eigenlijk niet of nauwelijks ontbeten. Deze lijn trok zich op de dag prima door, met een geskipte lunch, door een uitgelopen bedrijfscollege aan een kleine 40 jongens van de Haagsche Hogeschool.

Er was een verdwaalde banaan, uiteraard wel de dagelijkse kiwi’s en een onverwachts, overhaast naar binnen gewerkt, maar welkom stuk taart van een jarige collega. De werkdag liep over in een gezellige borrel, het is immers vrijdag en daar waren gelukkig wat hapjes om weer een uurtje of wat door te kunnen komen. Al voor de weg richting huis ingezet werd, was al duidelijk dat eten er vandaag helemaal bij in zou schieten.

Ambitieus project

Een ambitieus ingezet project door de chips- en nootjesliefhebber was nog niet helemaal tot het gewenste einde gebracht en direct bij thuiskomst was mijn hulp nodig. Of beter gezegd, mijn steun, want de hulp bleek achteraf wat overbodig, het was meer een dubbelcheck. Hoe dan ook, een momentje om iets te eten was er uiteindelijk pas om een uur of 21:30.

Gelukkig ligt de Albert Heijn aardig op de route terug naar huis vanaf de Gamma, dus kon er daar een fijne Big American’s diepvriespizza gescoord worden. Soms is dat heel fijn, een vakkundig vers afgebakken pizza als de kroon op een ultieme samenwerking. Een project dat als het aan mij had gelegen pas ergens in februari opgepakt had geworden, maar dat voor de pizzabakker prima direct vandaag gestart en afgerond kon worden. En ze had gelijk.

Het is fijn als je samen dingen kunt doen, zelfs als je ze in eerste instantie alleen doet. Het is fijn dat je dingen kunt overlaten aan een ander, en ze toch samen doet.

Samen is fijn.

Chocolade

Puur, melk, wit, met nootjes, smeerbaar, drinkbaar, van Tony, bevroren, warm of strooibaar. Ik heb het hier natuurlijk over chocolade. Dat goedje gemaakt van cacaobonen.

Photo by Michał Grosicki on Unsplash

Chocola is hier niet echt veilig in huis. Als er iets is, dan moet dat op, zo snel mogelijk. Niet omdat het snel bederft, nee, gewoon omdat mijn hersens dat signaal afgeven. Chocoladeletter, hop, naar binnen. Wat het precies is weet ik niet, echt genieten doe ik er zelfs niet altijd van, vaak wel, maar het is meer iets wat gewoon moet.

Chocopasta in huis, dan wordt dat gegeten, is het er niet, mis ik het niet. Een verdwaalde reep van Tony Chocolonely, helemaal voor mij. Niet alleen omdat ik de snelste ben, maar omdat de tweede persoon hier in huis liever chips of borrelnootjes naar binnen werkt. Een goede combi hier van zoet en hartig dus. Brownies, een doos magnums, of een zak chocoladepepernoten, geen maat zit er op.

De enige uitzondering is chocomel, dat is lekker, maar is toch wat minder bijzonder dan de rest. Met chocolade schijn je ook erg lekker te kunnen koken, en dan heb ik het niet per se over taarten of toetjes. Nee ook in combinatie met hartig, pittig en allerlei andere smaken komt deze Zuid-Amerikaanse uitvinding goed tot zijn recht. Tenminste, dat schijnt, eigen ervaring heb ik hier nog niet heel veel mee, maar dit lijken me toch enkele experimenten waard. Alleen al om het feit dat een aantal mislukte probeersels misschien de dwangmatigheid om alles in één keer op te vreten misschien wat matigen.

Maar eerst kijken of ik het laatste restant chocoladeletter van de chipsliefhebber kan scoren….