De sous-chef en ik hebben onszelf teruggetrokken in de keuken. Een klein vacuüm in ons normale dagritueel. In de woonkamer zijn de twee mini’s in plaats van het geplande filmpje op deze tijd druk in de weer met net verkregen nieuw speelmateriaal. Een plastic dierenambulance met tekenen van intensief gebruik en een modelauto nog nieuw in de doos. Een vrijgevige collega die zich klaarmaakt voor een verhuizing. Deze objecten zijn niet genomineerd om mee te gaan naar de nieuwe stek. Met luid gejuich werd het materiaal ontvangen bij binnenkomst eerder. Nieuwe energie werd meteen gevonden na een toch lange dag op school en opvang.
Na een korte maaltijd snelden ze dan ook vlug weer terug hun instant gefabriceerde nieuwe wereld in. De dierenambulance fungeert als politiebus en de zwarte modelauto, een classic Citroën, staat de hele tijd in de file. Het lot van de automobilist ontgaat de jongste generatie in ieder geval niet. Nu ontgaat die generatie sowieso weinig. De kleinste heeft een aardige neus voor de ontluikende natuur. Nu alles in de aarde weer begint te ontwaken ontpopt hij zich als Freek Vonk van nog geen meter, of een miniatuur Midas Dekkers.
‘Heeeeee kijk een herebeestje’ horen we de babybioloog gehurkt met een priemend vingertje en zijn hoofd tussen de bladeren niet zelden uitroepen. Al fietsend met hem achterop kan ik me er dus ook niet meer gemakzuchtig vanaf maken met een ‘Kijk, wat een mooie bloemen’ als we een bloeiend geel bloembed passeren. ‘Neeheeee papa, dat zijn narcissen’, hoor ik dan afkeurend achter me verzuchten. Hij ziet me niet lachen, terwijl ik weer wat verder wakker word uit mijn winterslaap.
Woordenchef. 