#697 Vlees eten

Vlees. Ik eet het graag. Ik geef het ruiterlijk toe. Ik eet er ook veel van weer op het moment. Er is een periode geweest dat ik er veel bewuster mee omging dan dat ik nu doe. Het lijkt wel schranzen soms. Of is het dat ook gewoon? Waarschijnlijk wel. Onze vriezer ligt vol met biologisch vlees. Heel bewust (ja ik weet het, dit is niet per se beter voor de planeet, maar wel heul heul veel beter voor het dier in kwestie). In een normale week (bestaan die nog?) betekent dat dus dat ik er een avond van tevoren of op de ochtend een pakje met twee stukjes vlees van een koe, kip of varken uithaal. Nu is ons leventje vaak wat gehaast, lopen de dagen net iets anders dan vooraf bedacht, ontstaan er spontane ideeën die andere plannen in duinen laten vallen of ben ik soms gewoon ronduit lui.

In al die gevallen betekent het vaak, even snel nog iets halen bij de supermarkt, de thuisbezorgd-app aanslingeren, of aanschuiven bij een andere grillmeister. Zeker tijdens drie weken vakantie en de nasleep daarvan. Heerlijk natuurlijk, maar voor je het weet vreet je wekenlang alleen maar meer vlees in plaats van minder en wordt dit dus snel het nieuwe normaal. ‘Zoek het dan helemaal maar uit’ hoor ik een duiveltje op een van mijn schouders dan al snel roepen en voor ik het weet ligt de koelkast weer vol met de goedkoopste bereidingen van afvalvlees die onze Nederlandse cultuur rijk is en vreet ik het plastic van de leverworsten er nog net niet bij op.

Ik weet van de periodes in het verleden dat het wel lukte dat ik prima met iets minder dierlijke eiwitten af kan en dat ik er dan ook oprecht meer van geniet. En beter mijn best doe in het bereiden er van. Ik zie ook een kleine paralel met hoe ik denk over mijn logge lijf en hoe ik me voel. Toch trap ik iedere keer weer in die val die vleesverslaving heet. Het wordt weer tijd dat ik er wat bewuster mee omga, al verdenk ik ook onze genetische samenstelling ergens van inmiddels. Wetenschappelijk totaal verwaarloosbaar wat ik nu ga inbrengen, maar ik doe het toch. Er zijn hier twee minimensen in huis. Al een tijdje nu. Een meisje en een jongen. De kleine meid heeft totale desinteresse in vlees, altijd al gehad. De jongen daarentegen verandert in een soort prehistorische Bam-Bam zodra ie alleen al het gespetter in de pan hoort van een stukje vlees wat ik daarin laat glijden.

Een verslaving in de maak. Ik weet immers wie zijn vader is. Tijd om zelf weer eens aan de rem te trekken en het goede voorbeeld te geven. Anders staat die miniman straks over een jaar of achttien ook met zijn fakkel te protesteren bij de poort van een grote producent van Vegan producten. De wereld op zijn kop dat natuurlijk. Vlees eten is geen verplichting, net zo min als dat het totaal verbannen moet worden.